Het Stenen Hoofd revisited

Er liep een man op het Stenen Hoofd. Zonder hond. Dat kan natuurlijk. Maar, toch opvallend. Ik heb zelf eens een hond gehad en het fijnste eraan vond ik het ’s avonds uitlaten, voordat de nacht begon, weer of geen weer. Ik miste dat toen het beestje overleden was, zozeer, dat ik rond elf, twaalf uur zonder hond een ommetje maakte. Maar ik werd raar bekeken door de anderen die nog wel met hun huisdier liepen, voelde me steeds ongemakkelijker en ben er mee opgehouden.

Maar goed, die man dus, zonder hond. Hij was al wat ouder, ruim gepensioneerd, en we raakten in gesprek. Op het Stenen Hoofd is altijd genoeg te zien en te beleven om over in gesprek te raken met wie dan ook, want het is een apart stukje van de wereld, door een ijzeren hek afgezonderd van de woelingen en trubbels van de stad, veilig.

‘Het is fantastisch hier’, zei hij, ‘ik wist niet wat ik zag toen ik hier kwam’. ‘Hoe zo’, vroeg ik. ‘Nou’, zei hij, ‘de laatste keer dat ik hier was, was ongeveer vijftig jaar geleden, ik was het een beetje vergeten dit, maar opeens zag ik waar ik was’. ‘Waar dan’, vroeg ik, want ik vermoedde een verhaal achter die woorden. En inderdaad, want hij zei: ‘de Caledonia. Hier lag vroeger de Caledonia, ik zag het opeens, door de bocht in de weg, en die grijze kolos van de silo. Dat is nog precies zo. Maar verder…’.

‘Hoe was het toen dan’, vroeg ik. ‘Nou’, zei hij, ‘ik was naar Amsterdam gekomen vanuit de provincie, want in Amsterdam, daar moest je zijn, daar gebeurde het, en dat was ook zo. Er gebeurde van alles eind jaren zestig, man, man’. Ik vroeg maar niet door, want ik wist het wel. ‘Maar ja’, zei hij, ‘het ging toch niet allemaal meteen van een leien dakje, het was toch een beetje moeizame start in het nieuwe grootsteedse leven. Ik woonde, nou ja, ‘woonde’, verbleef dus meestal in de binnenstad, had eigenlijk niets, en hoorde van de Caledonia, daar waren mogelijkheden, daar viel wat te halen, eten, gezelschap, een bed wellicht. Dus, eropaf! Maar de tocht erheen viel tegen: wat was dat ver, wat was het daar onherbergzaam, zo buiten de grachtengordel, waar de kale koude wind blies, langs grauwe kaden, langs keten, vage terreinen met hekken. En de Caledonia, dat was het uiteindelijk toch ook niet helemaal’.

‘Maar’, vroeg, ik, tot slot is het allemaal toch nog goed gekomen? Want u bent nu hier, en u bent opgetogen’. ‘O zeker’, antwoordde hij, ‘het is toch nog wel wat geworden met me, en met die buurt hier ook. Wat een machtige bouwsels staan hier nu, wat een dynamiek, het leeft hier, je voelt het, het is fantastisch hier’, zei hij nogmaals. Ik voelde zijn enthousiasme, en deelde erin mee, want het is hier inderdaad fantastisch.

Lees meer over het Stenen Hoofd op www.stenenhoofd.nl en over de Caledonia op www.onsamsterdam.nl/wilde-jaren-op-de-caledonia.

Kees