Vrijwilligerswerk op de Wallen, in de huiskamer voor Daklozen

door Albert Heijdens

Sinds enkele maanden werk ik als vrijwilliger in de huiskamer voor dakloze stadsgenoten. Een zeer bijzondere ervaring die ik graag met jullie wil delen. Misschien doe ik dit als kleine tegenhanger tegen het huidige gure politieke klimaat. Verder vond ik het tijd worden om eens buiten mijn veilige luxe bubbel te gaan kijken.

De huiskamer in een mooi gerestaureerd pandje op de Oudezijds Achterburgwal, wordt gerund door het Leger des Heils. Mijn mening over deze organisatie heb ik inmiddels stevig bij moeten stellen. Het is ongelofelijk wat zij allemaal doen voor stadsgenoten die het moeilijk hebben en het woord God is geen moment gevallen. In deze warm en gezellig uitziende ruimte ontvangen twee andere vrijwilligers en ik de minderbedeelde stadsgenoten als gasten. We heten ze welkom, stellen ons voor als ze nieuw zijn, even de vuisten tegen elkaar of soms een hand en bieden ze koffie of thee aan.

Met mijn collega-vrijwilligers kon ik het meteen goed vinden. Kees is na zijn pensionering met vier middagen per week begonnen en doet dit inmiddels al veertien jaar. Hij kent van de meeste gasten de namen, vaak ook hun achtergrond. Die man is vol liefde. Edgar met vervroegd pensioen komt er helemaal voor uit het Gooi.

Als nieuweling werd ik een beetje argwanend bekeken maar na enkele weken begonnen de mannen en soms vrouwen mij te vertrouwen. Het lukt steeds beter om iets van contact te leggen. Even een glimlach of een schouderklopje is soms al genoeg. Of een klein compliment, “Lekkere warme jas heb je aan”. Ik ben heel voorzichtig met vragen stellen. Meestal probeer ik iets als “ Gaat het “ en wat later “Slaap je in de nachtopvang, of buiten?” Soms wordt het een klein gesprek. Vaak in moeizaam Engels. Soms zitten ze er beroerd bij en dan vraag ik of ik ze ergens mee kan helpen, een paracetamolletje misschien. De week erop moet ik zeker niet vergeten te vragen of het weer wat beter gaat. Met enkele heb ik zelfs min of meer een band opgebouwd. Een man van iets in de dertig schat ik, waar ik hele filosofische verhandelingen mee hou. Hij ziet er altijd goed verzorgd uit maar slaapt buiten. Hij wil niets te maken hebben met de overheid want die is niet te vertrouwen. Weet je Albert , ik heb mijn vrijheid en met niemand iets te maken. Wel heeft hij al een paar keer in de cel gezeten vanwege het buiten slapen. Ik ben blij met de regen zegt hij dan want dat zijn echte wolken. Wolken waar niks uit komt vertrouw ik niet, die maakt de overheid met speciaal poeder. Sterren bestaan ook niet, dat zijn ufo’s. Denk je dat de aarde misschien plat is, vraag ik. Daar ga ik over nadenken. Dan hebben we een Joegoslaaf een eind in de zestig met heel veel haar en een enorme baard. Hij hield mij op afstand en als ik hem wat aanbood zei hij ”nee, ik pak het zelf “. Tot hij hoorde dat ik beeldend kunstenaar ben. En toen kwam hij los. Hij blijkt in zijn thuisland docent geweest te zijn aan de academie. Op zijn telefoon had hij indrukwekkende werken staan. Hij maakt prachtige gedichten en weet heel veel van muziek. Ik moest hem helpen een piano-app op zijn telefoon te installeren zodat hij van een van zijn gedichten een lied kan maken. Elke week komt hij met een nieuw filmpje, over een kunstenaar. Verder heeft hij het over zijn grootse plannen voor een beeld in het

Vondelpark maar de gemeente wil hem niet helpen. Hij ziet mij duidelijk als zijn vriend. De gasten vragen vaak of ik een plastic bakje met eten even in de magnetron wil zetten. Ik zorg dat het vervolgens netjes op een warm bord komt met bestek en een servetje. Dat verrast ze dan weer. Laatst blijk ik per ongeluk lieverd tegen een van hen gezegd te hebben. Vonden ze vooral heel grappig. Regelmatig worden er belegde broodje of een pan soep gebracht als een van de hotels in de omgeving dit over heeft. Dit vindt altijd gretig aftrek en het liefst pakken ze ook nog wat in voor later. Ik neem elke week een paar netjes mandarijntjes mee, die snel weg zijn omdat ze er altijd een paar in hun zakken steken. Net als de koekjes bij de koffie waarvan er altijd een paar voor later mee gaan.

Wat mij vooral duidelijk is geworden, dat er niet veel voor nodig is om zo op straat te belanden. Baan kwijt, huis kwijt, schulden. Vol van idealen naar Nederland gekomen en dan loopt het toch anders. Na sluitingstijd stond er nog een groepje voor de deur.” Goede avond mannen.” Wel thuis Albert pfffff.

Het maakt mij gelukkig nog iets voor deze mensen te kunnen betekenen. Het haalt het beste in mij naar boven. Van harte aanbevolen.