Drama op het Westerdok! (met een voorlopig gelukkig einde)

door Inge Konings

Begin januari zag ik op de groepsapp een oproep om een hond uit te laten. Zijn baasje was daar tijdelijk niet toe in staat. Incidenteel wilde ik dat wel doen. Om wat voor hond ging het? Kon hij loslopen, was goed met andere honden, luisterde hij goed? Het ging om een jonge, ongetrainde, pincher. Met bergschoenen aan (“mij trek je niet omver”) meldde ik mij voor mijn eerste uitlaatdienst. Door de hoge kef in plaats van de verwachte lage zware blaf, vermoedde ik dat het niet om een grote, sterke Dobermannpincher ging.

Enter: “Wax”, een XS-modelletje, een dwergpincher. Een schattig, lief, hondje, zich er totaal niet van bewust dat hij klein is. Zelfverzekerd, nieuwsgierig, enthousiast, tot op het irritante af dol op andere honden. En hij luistert voor geen meter.

Zijn bazin, Susan, voormalig wijkverpleegkundige, is een van de eerste bewoners van La Grande Cour. Een dame van de Caribische eilanden (St. Maarten), begin 70, zeer zelfstandig, die altijd Wax zelf uitliet en met haar auto eropuit trok. Tijdens een vakantie in Spanje veranderden de blaren op haar voeten in moeilijk te genezen abcessen. Gevolg: sinds begin december thuis opgesloten, niet meer met Wax naar buiten, niet meer lopen, geen boodschappen kunnen doen, in huis van A naar B op een geleende “trippelstoel”. Het zelf huren van een scootmobiel bleek te duur. Maar het rijke Nederland heeft vast wel mogelijkheden voor een scootmobiel via de Wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO). Toch?

Dat bleek niet eenvoudig. Begin januari diende Susan haar aanvraag in. Pas op 17 februari kon het medisch adviesbureau Argonaut langskomen. Dat bureau brengt een onafhankelijk advies uit aan de gemeente; de gemeente beslist. Gemiddelde doorlooptijd: 3 tot 4 maanden! Alles en iedereen ingeschakeld om het proces te versnellen: Argonaut bestookt, de wethouder geschreven en zijn medewerkers om hulp gevraagd, hulp van Buurtzorg ingeroepen. Als de doorlooptijd 3 ὰ 4 maanden is, wat moet iemand dan in de tussentijd doen? Kan je van je (vaak onbekende) buren vragen om zo lang voor dag en dauw, of juist ’s avonds laat 21 x per week je hondje uit te laten? Nog even los van het feit dat jijzelf 3 maanden niet buiten komt, boodschappen nodig hebt, etc.

Er is een boek te schrijven over het hele proces, maar feit is dat met vereende krachten vrijdag 14 maart jl. de scootmobiel werd geleverd Susan had haar onafhankelijkheid terug! Voorlopig voor een jaar, in de hoop dat zij veel eerder zelf weer kan lopen.

Tussen januari en 16 maart heeft een groepje vrijwilligers Wax uitgelaten en een uitlaatschema opgesteld. Wax bleek geen goede combinatie voor vrijwilligers met een eigen hond. Een klein groepje vrijwilligers, zonder eigen hond, bleef over. De jongste nog een tiener, de oudste bijna 90; met vereende krachten werd Wax iedere ochtend, middag en avond uitgelaten! Nu Susan de scootmobiel heeft, wil een aantal vrijwilligers nog steeds af en toe met Wax wandelen. Het is dan wel heerlijk dat het niet meer “verplicht” is of op onhandige tijdstippen. En Susan heeft er een hoop kennissen bij in de buurt. Een goede buur is beter dan een verre vriend!

Met dank aan alle vrijwilligers (zonder te kijken naar het aantal “uitlaatdiensten” per individu): Anne, Antonello, Boet, Bulent, Conny, Constant, Daphne, Ella, Kees, Lilian, Marion, Martine, Moïs, Nathalie, Simika en Tiziana.